Ingrid Simons werkt in het grensgebied tussen figuratie en abstractie, de nietigheid van de mens en pogingen om de grootsheid en de kracht van de natuur in twee dimensies te vatten. De hoofdrolspeler is met regelmaat het immense, ongepolijste en niet in te schalen natuurlijke landschap. Haar schilderijen bevatten een herkenbaar sfeervol kleurenpalet dat atmosferen van explosieve energie en de voelbare energie van het land belichaamt.
De schilderijen, die ontstaan refereren niet aan de bestaande natuur. Zij zelf zijn expressieve ruimtes en hun eigen bestaan hangt af van de fysieke handeling van het schilderen. Met schilderen werk ik puur, expressief en associatief met olieverf en terpentijn, nat-in-nat; aus einem Guß. Andere technieken waarin ik werk, zoals zeefdrukken, lithografie, toyobo-prints, keramiek en schilderen op papier bieden andere talen en oplossingen voor schilderkunstige- en onderzoeksvragen. Ik ben geïnteresseerd in het deconstrueren van het landschap en het reconstrueren van een nieuwe, fysieke werkelijkheid van mijn persoonlijke ervaring van het land en haar essentie. Voor mij is het proces van schilderen een fysieke ervaring, een afweging tussen beeldhouwen met olieverf en het oplossen van verflagen; tussen het opbouwen en afbreken van opkomende structuren in de verf.
De sublimiteit van de natuur en de (problematische) verbinding tussen mens en natuur is een permanente voedingsbron voor de pasteuze en geabstraheerde scapes, die de reflectieve manier tonen waarop ik me verhoud tot de wereld. Het is voor mij essentieel dat zowel mijn schilderijen als de visuele ervaring die ze katalyseren een sterke fysieke en viscerale ervaring oproepen bij de beschouwer, wiens lichaam instinctief wordt ‘aangesproken’. Terugkerende onderzoeksvragen in verf zijn het exploreren van het grensgebied tussen figuratie en abstractie, de nietigheid van de mens en pogingen om de grootsheid en omnipotente kracht van de driedimensionale energie in de natuur in twee dimensies te vatten. De hoofdrolspeler is met regelmaat het immense, ongepolijste en niet in te schalen natuurlijke landschap. Mijn schilderijen bevatten een herkenbaar sferisch kleurenpalet dat atmosferen van explosieve energie en de voelbare energie van het land, dat mij omringt, belichamen. “Simons schildert het figuratieve van niet-zichtbare krachten”, José Rodrigues dos Santos, Portugal.
Hedendaagse vraagstukken als lichtvervuiling (bv. de “Distortion” serie, Van Gogh A.i.R., 2022) in contrast met de Unesco “Dark Sky Reserves”, die ik schilder in Zuid-Portugal), veranderende landschappen door klimaatverandering m.b.t. de verbinding van mens en natuur op deze verschillende internationale werklocaties. De gentrificatie in Berlijn, de natuur in de stad, maar ook hier de lichtvervuiling en de verlaten, stedelijke landschappen beladen met geschiedenis intrigeren en inspireren mij om deze zichtbaar en tastbaar te maken in mijn werk. Ik ben gefascineerd door waterlichamen en hun relatie met menselijke interventie: de fjorden in Noorwegen, almachtig en niet veranderbaar door de mens; de meren in Nederland, zowel natuurlijk als door de mens aangelegd; en de kunstmatige meren die ontstaan in de verlaten marmergroeven in Portugal. Hier toont de natuur haar kracht door na menselijk ingrijpen haar territorium terug te veroveren.
“Terwijl Ingrid Simons zich verdiept in de mogelijkheden die het materiaal biedt, vervaagt de vorm, wordt de plastische virtualiteit van pasteuze verf, van opeenhopingen, overlappingen, sneden en slepen van de verf onthuld. De kleur zelf wordt minimaal en neigt naar een bijna monochroom palet (blauw, zwart, hier en daar zalmbeige), onthullend dat het de bedoeling van de schilder is om het te laten samensmelten – het kneden – van de massa totdat de innerlijke eigenschappen ervan worden onthuld. Simons beweegt zich vanuit het landschap, van veraf gezien en van de buitenkant, van bestaande vormen tot de mogelijkheden van de materie zelf. De schilder van de aarde ontmoet het land.” José Rodrigues dos Santos, Portugal.
